কবিতা : কুয়া পৰা তোৰ মুখ

হেমন্ত কুমাৰ ৰায়

আন্ধাৰ ঘুটঘুটা একনা ৰাতিৰ
কুয়া পৰা তোৰ মুখ থাকি
খালি শীত ঝৰে
সেই শীতেৰ শীতোল সোতোত ভাসে
তোৰ টলটলা যৌবন
ঝোলঝোলা আশাগুলা
হঠাৎ সিজ্জি উঠে
কাও বত্তে
কাও মৰে ভুটকি বিৰাইতে
আৰ কাও ভুল্কি মাৰি দেখে
ৰাতিৰ আন্ধাৰতো আয়না দেখি
তুই ঘনো ঘনো নিজাৰ ঢগ মাপিস
আধুনিক হবু না গেৰামী?
না একেবাৰে খাটী ভাৰতীয় নাৰী?
আসোলতে--
তোৰ কাও ঢগ নাদেখে
দেখে তোৰ বাপেৰ ঘেগ।
পুৰুষতান্ত্ৰিক সমাজোত
দৰ কসাকসি কৰি ঢগেৰ হিসাব হয়
আৰ সেই দৰেৰ নেড়ানেৰিত তোৰ যৌবন হাউপসায়।

কাৰণ একটায়--
তোৰ বাপেৰ কামিহাড় কয়টা
এলাও বেচি হয় নাই।
            ...........

(পাইকান পত্রিকা, বইমেলা সংখ্যা, কোচবিহাৰ, জানুৱাৰী, 2018)