Saturday, November 3, 2018

আমোলমোল বেয়া গোন্ধ

হেমন্ত কুমাৰ ৰায়


আমাৰ খাদ্যৰ বিলাতী গোন্ধই হয়তো উজাই উজাই কনমানিটোৰ নাকত প্ৰৱেশ কৰিছিল। জন্মসূত্ৰে প্ৰাপ্ত দৰিদ্ৰতাই হোনে তেওঁক আকৰ্ষণ কৰিছিল আমাৰ ফালে। দুদিন ধৰি আই-দেউতাকৰ কৰ্ম বিৰতি আছিল। দিনে-নিশাই খাটি খাটি প্ৰস্তুত কৰিছিল এক বিশেষ উৎসৱৰ কাৰণে। কিবা বোলে ল'ৰাহঁতৰ ভাল হব। আৰু স্কুলখনৰো। সেয়ে তেওঁ ভালদৰে এসাজ খাব পৰা নাছিল এই কেইদিন।

ল'ৰাজনে বাৰে বাৰে জুমি জুমি চাইছে।

"ঐ কি কৰিছা? ঘৰলৈ যা।" এগৰাকী এচিষ্টেণ্টৰ ধমকত সি গুচি গ'ল।

তেওঁ আঁতৰি গল। কিন্তু শৈশৱৰ কোমল মনটো....?

অলপ পিছত সি আকৌ আহিল। এইবাৰ মুখলৈ চালোঁ। হাতত তুলি লোৱা মাংস টুকুৰাৰ সুস্বাদু গোন্ধই মোক কিয়বা জোকাৰি গ'ল।

তৎসত্বেও ল'ৰাজনৰ মুখমণ্ডলত ফুটি উঠিছে এক অতীব সুখানুভূতি। কাৰণ আমাৰ খাদ্য মেনুতে হেনো আছে তেওঁৰ পৰিশ্ৰমৰ সম্পূৰ্ণ সাৰ্থকতা।

ফটো : ইন্টাৰনেটৰ পৰা সংগৃহীত।


No comments:

Post a Comment